To już nie o ewoluowaniu, to chyba stagnacja emocjonalna.

Życie to nie bajka. Zgadza się. Piszę to z perspektywy człowieka który i pamięta jak to być dzieckiem i z dziećmi jest na bieżąco. To znaczy, że wychowując dzieci można sobie przypomnieć jak było beztrosko, choć wtedy może się nie wydawało. I jak było prosto, a dopiero teraz się okazało, że wtedy było.

Ogólnie nie lubię narzekać, bo to nakręca źle myśli, zniechęca, demotywuje, łatwo popaść przy tym w strach i paranoję. Mimo to, ciągle jednak obserwuję i wyciągam wnioski. Inaczej się nie da. Jeżdżę z Izą na różne rehabilitacje. Spotykam wielu przeróżnych ludzi, czy to w urzędzie, czy u fryzjera (nie mam stałego). Ostatnio nasunęły mi się jednak smutne wnioski. Jak się jest rodzicem dziecka niepełnosprawnego i jest się pogodnym i uśmiechniętym oraz pełnym nadziei a nawet pewniejszym niż reszta wokół co do możliwości swojego dziecka, to jest to dziwne, nieodpowiednie i trzeba temu rodziców dać do zrozumienia w jakim on tkwi 'bagnie'. Wiem, ostro. Niestety tak jest. Już rok temu usłyszałam, że dziwią mi się że chodzę taka uśmiechnięta. Nawet krótko po narodzinach Izy, kiedy sama 'zaryzykowalam' karmić ją piersią, bo czułam, że da radę, widziałam wątpliwości personelu, ach o by tylko wątpliwości....

A jak się jest rodzicem dziecka niepełnosprawnego i chodzisz zdołowany, to Cię mało kto pocieszy a o wyciągnięcie pomocnej dłoni można pomarzyć. Nieukrywajmy, wszyscy lubimy ludzi pozytywnych, usmiechnietych, miłych. Trochę to tak jakby szukamy w innych, tego czego nam brakuje. Gdzie leży ten złoty środek? Jak rodzic dziecka z mpd może się zachowywać?? Poważnie czy nie?? Będąc z Izunią w różnych miejscach zauważyłam, że można być kim się chce ale tylko i wyłącznie jeśli chce się nim być. Nikt ani nic nie może nam tego zabronić. Mogę być bujajacą w obłokach matką dziecka z mpd i nikomu nic do tego. Kto wie, czy to nie uratuje całej naszej rodziny... A co jeśli mnie zabraknie, lub nie podołam już? Nic, znajdę kogoś kto się zatroszczy o naszą Izkę. Prawie równie dobrze jak my. Jak nie dam rady, to nie dam. Ale póki co nie będę płakać, bo nie mam powodów. I nie szukajmy ich ani sobie ani komuś na siłę.

Do następnego!

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

A teraz cała prawda o tym jak to jest mieć dziecko niepełnosprawne

Jestem świadoma, że wielu ludzi nam współczuje, że mamy "takie" dziecko. Inni doszukują się winy we mnie, a jeszcze inni w lekarzach, tylko niewielu potrafi to wszystko wypośrodkować. Tak naprawdę tylko ja i moja najbliższa rodzina wie jak było i jest. Z Izunią bywamy w wielu miejscach, na terapiach i rehabilitacjach. W większości spotykamy wspaniałych ludzi, których serdecznie pozdrawiamy. Są to zarówno terapeuci jak i rodzice innych chorych dzieci. Od każdego z nich uczymy się czegoś nowego. Szanuję i doceniam dni, w których dane nam jest spotkać takich właśnie mądrych empatycznych ale niewspółczujących ludzi. Tego ostatniego nie potrzebujemy, a także rad co powinnam ja jako mama chorego dziecka robić. Znam siebie, mam wokół siebie wspaniałą rodzinę ( na miejscu i trochę dalej )i mimo, iż pisałam, że jestem ze wszystkim sama, to tylko taka przenośnia, ponieważ wydaje mi się, że w gruncie każdy z nas jest ze swoimi problemami dnia codzienneg...

Czytaj więcej

Mój plan

Chęć zapisywania myśli jest ode mnie silniejsza. To jest jakaś wewnętrzna siła, której nie mogę powstrzymać i w końcu nawet nie chcę. Pojawienie się Izy zmieniło wiele w moim życiu, ale dopiero teraz na spokojnie mogę o tym pisać i mówić. Pierwsze miesiące życia to była jakaś lawina złych prognoz. Zanim pogodzilam się z tym, że tak już będzie, po części uwierzyłam im, ale tylko po części, to najpierw chciałam wyprzeć od siebie to co do mnie docierało . Szukałam wsparcia wszędzie. Każdego lekarza, fizjoterapeutę pytałam jak będzie, tak jakby on to wiedział. Teraz zrozumiałam, że od tego co powie lekarz czy fizjo mój świat się nie zawali choćby mówili najgorsze rzeczy o Izie. Nikt nie jest prorokiem i nikt nie wie jak będzie. Powoli samo się okaże a jeśli są małe postępy to można się spodziewać, że będzie lepiej. No więc szukałam przytuliska w ludziach. Chciałam żeby każdy mówił do mnie, że będzie dobrze, nie martw się. Niby niewiele. Gdybym była w odwrotnej sytuacji napewno ktoś inny mó...

Czytaj więcej

życie

Oda do zycia Dlaczego zycie stawiasz przede mną Zbyt trudne wyzwania Dlaczego kazesz mierzyc sie z Tobą Dlaczego kladziesz pod nogi same przeszkody Dlaczego jednym darujesz innym zalujesz Dlaczego mnie obarczać postanowilas Dlaczego pracowac mi zakazalas Dlaczego radosc i spokoj mi odebrałaś Dlaczego cos co bylo marzeniem teraz juz tylko wspomnieniem... Dlaczego taki los dla mnie przygotowalas Czym sobie na to zasluzylam ????? Czy jestem Twoja ofiarą taka z przypadku Czy nic juz nigdy znaczyć nie bede?? Zycie Ty tylko wiesz jak dalej bedzie... Czy ja dam radę czy Ty zwyciezysz

Czytaj więcej

czesc

Szukaj na tym blogu